Ta notka miała pojawić się tutaj już jakiś czas temu, ale z powodu kłopotów ze sprzętem oraz zdrowiem umieszczam ją dopiero teraz. Tak więc, pora na kolejną porcję muzyki wybranej z mojej kolekcji, która ma w moim odczuciu was zainteresować ;-)
[informejszyn]Grafika przedstawia Jamesa Cottona, jednego z najważniejszych harmonijkarzy w historii bluesa :)[/informejszyn]
Litera
C:
Tommy Castro
Kolejny świetny bluesowy gitarzysta o którym w naszym pięknym kraju wie garstka ludzi. Tym co odróżnia go od wielu swoich rówieśników to gra z większym naciskiem na elementy jazzowe (saks i trąbka to u niego instrumenty równie ważne co gitara) i soulowe, spychając rockowy power na dalszy plan. Przyjemny, soulowy głos, leciutko zachrypnięty głos dodatkowo pozytywnie wpływa na muzykę, której słucha się naprawdę przyjemnie. Koniec końców jest to w końcu pierwszoligowy blues a przed Tommym piękne perspektywy - nagroda za najlepszy album ubiegłego roku z pewnością otworzy mu wiele drzwi... Polecam!
Vanessa Carlton
Taki przyjemny popik. Pamiętam, że kilka lat temu, jeden jej utwór dość często puszczany był w radiu. Muzyka przez nią serwowana to pop, skupiony wokół jej głosu i fortepianu do których dochodzi miła dla ucha oprawa w postaci smyczków, gitar i łagodnych garów. Razem daje to bardzo dobry efekt a ja tak naprawdę nie gniewałbym się gdyby słowo pop więcej miało wspólnego z muzyką taką jak jej a nie z tym wszystkimi gwiazdkami, goszczącymi na antenach naszych rozgłośni....
Clifton Chenier
Dla kreolów i cajunów a także ich muzyki jest to chyba jedna z najważniejszych osób. Jeden z ojców nowoczesnego zydeco, muzyki powstałej jeszcze w XIX wieku. Człowiek który rozpropagował i pokazał światu jak zaczarowana jest muzyka grana na akordeonie, tarce do prania, banjo i pianinie. Średnie tempa, skoczne melodie, teksty po kreolsku (dziś co raz mniej wykonawców zydeco śpiewa w języku kreolów) i angielsku, jako gościnne instrumenty występują trąbki i saksofony... Najważniejsze jest jednak to, że po Chenierze przyszli inni którzy postanowili krzewić i rozwijać tą muzykę, przez co dziś kapel zydeco jest naprawdę wiele - ba nawet w Polsce można takie spotkać...
Clutch
To jest to! Brud, moc, pozytywna energia, magia! Stoner rock w najlepszym wydaniu. Clutch to jedna z tych kapel, których każda płytka sprawia, że pyszczek mi się raduje. Jest szybko, bez smęceń, z jajem, pomysłem, na wokalu świetny Neil Fallon, reszta kapeli nie dostaje od jego poziomu, dając z siebie wszystko. Mój szacunek dla nich wzrósł dodatkowo po ostatnim albumie na którym zagrali coś co mógłbym nazwać stoner blues czy stoner-blues-rockiem, czym po prostu skopali mi tyłek... Brawa.
Council of the Fallen
Czas na zmianę klimatu - teraz odejdziemy w kierunki troszkę cięższe. CotF to kapela, która lubi (lubiła) tworzyć hałas... dużo death metalowego hałasu najwyższej próby. Amerykanie łupią, aż miło, racząc nas różnymi kompozycjami - szybkimi, bezlitosnymi galopadami, złożonymi kawałkami ze zmianami tempa, zwolnieniami i wyciszeniami czy tez technicznymi wywijasami. Wokalnie tez jest ciekawie, mamy świetny, rasowy growl, jest blackowy skrzek a i na czyste wokale (takie w stylu Akerfelda) znalazło się miejsce. Ogólnie jest to kawał pysznego technicznego death metalu, który jednak polecić mogę tylko fanom gatunku... choć spróbować zmierzyć się z tą muzyką mogą i inni ;-)
Communic
Communic to kolejny metalowy zespół, który opuścił norweską ziemię, by nieść radość ludziom spoza niej. Nie jest to jednak kolejna black metalowa kapela jakich z kraju fiordów wiele, tylko porządny, mocarny progresywny metal z thrashowym zacięciem. Kawałki trwające od 6 minut w górę to rozbudowane (choć nie przekombinowane) kompozycje, tętniące duchem Nevermore, powalające przyśpieszeniami i złamaniami rytmu. Wokal również daję radę i... też momentami na myśl przywodzi Warrela Dane z Nevermore :P Co tez ważne, mimo tak długich utworów (he, długość to kwestia sporna, bo są przecież kapele ze średnią długością 15 minut ;)) nie nudzą one i nie powodują chęci wciśnięcia przycisku 'next'.
John Coltrane
Wielkim znawcą jazzu nie jestem i słucham tylko tych kilku kluczowych graczy, którzy odcisnęli na tej muzyce największe piętno - Coltrane jest jednym z nich. Lubię słuchać jak katuje on swój saksofon, wydobywając z niego niezliczoną ilość dźwięków, jak eksperymentuje, ponosi się emocjom, improwizuje... Dodatkowe świetne wstawki i przerywniki na kontrabas i pianino. Klasyka do której poznania zachęcam!
Cree
Tak jak wiele osób na nazwisko Riedel od razu pomyśli o Ryśku tak ja mimo wszystko myślę o jego synu Sebie, założycielu i liderze kapeli Cree. Kapeli która zamiast droga południowego rocka, podążyła ścieżką bluesa i blues rocka. Głos Seby - wielce podobny (a nawet lepszy w moim odczuciu) do głosu ojca - bez problemu mieści się w bluesowej i rockowej konwencji a sami muzycy Cree pokazują, że należą do czołówki bluesa z naszym kraju. Kto nie zna, ma poznać, kto zna wie że dobre :P
W jednym zdaniu:
- Robert Cray, Eric Clapton oraz Albert Collins - trzech wielkich bluesowych gitarzystów, w tym mój jeden z ulubionych Cray - każdy charakteryzuje się innym brzmieniem, ale wszystkich warto poznać.
- James Cotton oraz William Clarke - blues bez harmonijki byłby dużo uboższy a bez tych dwóch wirtuozów to już w ogóle.
- Candlemass oraz Cathedral - czysty majestatyczny doom oraz doom wymieszany ze stonerem - dla mnie wszystko co najlepsze w gatunku.
- Capercaille oraz Clannad - dwa świetne damskie głosy, podobne podejście do grania celtyckiej muzyki i tak samo dobry efekt.
- Cypress Hill, Chubb Rock - znany i mniej znany (dla mnie w każdym razie ;)) raper, których łącza pozytywne dźwięki.
- Carcass - kiedyś grind teraz bardziej death metal - w obu formułach brzmi fajnie :)
- Camel - dla mnie jedna z najlepszych kapel progresywnych ever z jedną z najlepszych płyt ever "Harbour of Tears"...
- Cult of Luna - niezły post-metal, można powiedzieć, że jeszcze uczę się ich muzyki, ale klimatem miażdżą!
- Chimaira - jedna z najlepszych obecnie grup metalcore'owych, zmierzająca w coraz bardziej ekstremalne rejony...
- Coroner - świetna thrashowa kapela, będąca w cieniu braci zza wielkiej wody.
- David Allan Coe - nie wiem czemu, ale country w jego wykonaniu łatwiej mi podchodzi niż zwykle.
- The Cure - mój zespół numer jeden z czasów końca podstawówki, początków liceum - cały czas lubię ich specyficznego rocka.
- Celtic Frost - w zasadzie to najlepszy był początek kariery i ostatnia płyta, ale i tak są dobrzy w mieszaniu gatunków.
- Creedence Clearwater Revival - John Fogerty z ekipą czyli klasyczny rock w najlepszym wydaniu.
- Cream - Eric Clapton na wiośle, Ginger Baker na garach, do tego jeszcze Jack Bruce - 2 lata wspólnego i wielce owocnego blues rockowego grania.
- Ray Charles - skoro ma być w jednym zdaniu to napiszę tylko tyle: spoczywaj w spokoju Mistrzu!
Uff, na dzisiaj to będzie tyle :)
